Yazmak rahatlatıyormuş insanı bunu fark ettim.Yazılar kağıda dökülürken içimden de bir şeyler alıp yerini bir huzura bırakıyor.En yakın sırdaşımla paylaşmak gibi sanki...Belki onun gibi beni teselli edip tavsiyede bulunamıyor ama içimdeki sese ve genelde gerçeklerden kaçmak için bastırdığım sese bir fırsat veriyor.Evet bunu yapmalısın, doğru olan bu üzülecek olman yanlışları doğru yapar mı? Kübra bu gerçekten sen misin üzülmekten korkan küçük bir kız çocuğu...Sanki şimdi daha mı az üzülüyorsun diyip gerçekleri haykırıyor yüzüme.Şimdi doğru yaptığıma daha çok inanıyorum her ne kadar içimde buruk bir sızı hissetsem de...Bundan sonra yapılacak bekleyip hayatın nereye yönlendirdiğini görmek.Hadi bakalım :))